Zomaar een gesprek op zomaar een feestje:

‘En jij? Wat voor werk doe jij eigenlijk?’

‘Ik ben piloot.’

Korte stilte.

‘Wat!? Piloot? Echt?’

‘Hm-mm.’

‘Wauw, te gek zeg. Maar dat zou je niet zeggen. Ik bedoel, dat zie je helemaal niet aan jou. En waar vlieg je dan naar toe? En vlieg je ook interconta… contentinaa… vlieg je ook naar Amerika, en zo? En vertel eens (vraag gesteld door mannen): hoe zit dat nou met die stewardessen? Is het echt waar? Jawel, toch? Ja? Ja? En (vraag gesteld door vrouwen): heb je dan ook zo’n uniform aan? En een pet op?’

Kortom op een feestje vertellen dat je piloot bent, levert hoe dan ook gespreksstof op. De een vindt het interessant en de ander doet alsof hij het interessant vindt (maar vindt je vanaf dat moment een omhoog gevallen, arrogante, zelfingenomen, hij-zal-wel-een-duurdere-auto-hebben-dan-ik gesprekspartner).

Nu kan ik natuurlijk dit blog gebruiken om dit beeld te bevestigen (jawel, het is waar, mensen. Allesallesalles!) of te ontkrachten (nee, joh, dat valt allemaal reuze mee en tegen), maar dat ga ik niet doen. Wat ik wel ga doen, is vertellen hoe een dag in mijn leven eruit ziet. Dan kun je zelf bepalen wat je ervan vindt. (Natuurlijk is het mijn verhaal, en hebben andere piloten een héél ander leven).
Trouwens, als je het blog in de gaten houdt, zul je ook tips tegenkomen over hoe je zelf piloot kunt worden, mocht je dat nog willen na het lezen van dit blog.

Wordt vervolgd...
 

---