Word covermodel!
Dat was de titel van de wedstrijd waaraan velen van jullie hebben meegedaan. Wilco is de winnaar geworden. Waarom ik niet? zul je misschien denken. Het simpele antwoord op die lastige vraag luidt: omdat ik dacht dat Wilco het beste het gevoel van Sem zou kunnen uitdrukken. Bovendien leek hij volgens de fotograaf fotogeniek. Maar was dat ook zo? Een verslag van de fotoshoot.

Pokerface gaat over keuzes maken, vriendschap, schuld, ijshockey, lef en natuurlijk over pokeren. Hoe leg je dat vast in een goede foto, en is Wilco wel een goed model?

Als we Wilco hebben opgehaald, legt Martijn van de Griendt, de fotograaf, in de auto aan hem uit wat de bedoeling is: ‘Je gaat acteren. Ik wil niet een foto van je maken waarop je vrolijk lacht, nee, je moet kijken alsof je in de problemen zit. Jij baalt.’
Wilco knikt.
‘Laten we hier even stoppen.’ Martijns oog is gevallen op een verlaten fietsenstalling. Daar doen we de eerste shoot. Al na een paar foto’s heeft Wilco de juiste blik te pakken. Boos, verslagen, en stoer. Wauw! Martijn is enthousiast en ik vooral opgelucht.
De tweede serie maken we in de Berenkuil in Eindhoven en de laatste in de kleedkamer van de ijshockeyvereniging de Kemphanen.
Na meer dan drie uur foto’s maken, zijn we klaar. Martijn heeft honger, ik ben moe, en Wilco oogt fit. Zit het juiste plaatje erbij? Gaat één van deze foto’s dan echt de cover van het boek vormen?
Volgende keer meer…

---