Eerst viel het me op, daarna dacht ik dat het zo hoorde, en nu begint het me te storen. Flink te storen. Want wat is dat toch met schrijvers? Waarom zo bescheiden? Omdat dat een goede eigenschap is? De Van Dale denkt daar anders over. Enkele synoniemen van het woord bescheiden: gering, klein, laag, nietig, nederig, onaanzienlijk, onbetekenend, onderdanig.

Afgelopen woensdag werd in Eindhoven de Boekenweek geopend met een borrel in de bieb. Alle ingrediënten voor een interessante avond waren aanwezig: interviews met goede schrijvers, veel toehoorders, drank en muziek.

Het was best een geslaagde avond, maar kom op zeg, iets enthousiaster, iets meer met de borst vooruit, met iets meer bravoure over je boek vertellen, mag best hoor. Je hebt jaren op die punten en komma’s lopen ploeteren totdat ze allemaal hun plekje gevonden hadden, en nu je daar iets over mag vertellen, ga je het kleiner, nietiger, onbetekenender zitten maken. Trots op jezelf zijn, is iets anders dan naast je schoenen lopen.
'Hij is altijd zo gewoon gebleven’, je hoort het nogal eens, en het is altijd bedoeld als compliment, terwijl je het net zo goed als belediging kunt opvatten. Want wat is er zo goed aan ‘gewoon’? Dat je net als iedereen bent, dat de buren er niet over praten, dat je niet opvalt, een grijze muis bent, middelmaat? En ‘gebleven’ is het tegenovergestelde van ‘ontwikkeld’. En of je daar zo blij mee moet zijn?
Dus als je zelf vindt dat je iets moois gemaakt hebt, iets waar je trots op bent, wat je graag de wereld zou willen laten lezen, zeg dat dan!

 

Maar ja, mijn eerste boek komt pas in juli uit, dus wie ben ik om dit allemaal te beweren.
Wordt vervolgd…
 

---