Zoals ik al eerder schreef, van alle nadelen die in mijn hoofd aan De Nieuwe Baan kleefden, bleven er maar een paar overeind staan toen ik er eens echtecht goed naar keek. Eén daarvan: mijn nieuwe werkplek. Frankfurt is een stukje verder van huis dan Düsseldorf.
Maar daar blijft het niet bij. Het wordt nog veel erger.

De nadelen stapelen zich op, want:
(1) de opleiding is ook in Frankfurt, en dus moet ik telkens een hotelovernachting regelen (en bezahlen),
(2) deze week is er een muziekbeurs in de stad (Die gröβte der Welt, jawohl!), oftewel, alle hotels vol of peperduur,
(3) ik overnacht gedwongen 40 km verderop,
(4) ik zit in een gedateerd familiehotel (waar de sleutel van je kamer nog een echte sleutel is, waar de bloemetjesfauteuils matchen met de bloemetjesgordijnen en met de motiefjes op de badkamertegels, waar de eigenaresse bij aankomst haar levensverhaal vertelt (wat nogal lang is, want 99% heeft ze al achter de rug), en het de volgende dag herhaalt, en de dag daarna, en…

 

Maar wat blijkt? Ik voel me thuis!

 

Ik weet niet waarom, maar het is zo. Alsof ik bij lang vergeten familie op vakantie ben. De koffie wordt vers gezet, het eitje zacht gekookt en als ik na ontbijttijd terugkom van een ochtend zweten in de simulator, vind ik een bordje met koekjes en twee appels op mijn kamer.

Het weer zit ook mee, en dus tuf ik even later in de lentezon door het glooiende heuvellandschap op zoek naar een terras. De Duitser heeft daar een eerlijker naam aan gegeven: Biergarten (biertuin). Ik hamer ‘biergarten’ in mijn Tomtom en volg de rode pijlen. Na een ontspannen rit met wijdse uitzichten eindig ik uiteindelijk bij de plaatselijke volkstuintjes.
Het kan ook niet allemaal meezitten.

Wordt vervolgd…

---