Het heeft even geduurd, maar ik weet wat de nieuwe baan, de nieuwe baan maakt. Het is niet het (grote) vliegtuig, niet de nieuwe maatschappij, en niet mijn nieuwe standplaats. Het zijn de nieuwe bestemmingen. En dan vooral de bewoners van die nieuwe bestemmingen.

Gisteren was ik nog in Shanghai. (Dat heb ik altijd al eens willen zeggen.)
Pas op de tweede dag in de grootste stad van China merkte ik het.
Het klopt niet.
De inwoners kwamen niet overeen met De Chinees die in mijn hoofd zat. De Chinees die alles eet wat pootjes heeft, De Chinees die vrouwenvoeten afbindt, die meisjesbaby’s in rivieren dumpt, De Chinees die in tanks over wijdse pleinen rijdt en nooit lacht.
De Shanghaiaan lacht veel en uitbundig, vooral de vrouwen die als ze pauze hebben met zijn allen naar buiten gaan voor een wandelingetje. Ze giebelen, en ik weet niet waarom. Ik weet niet eens of ze wel pauze hebben. Ik weet niks.
 

En ja, natuurlijk zijn ze anders dan wij. Een voorbeeld, de metro. Zodra de deuren opengaan, wurmt iedereen zich tegelijk naar binnen EN naar buiten. Nu verwacht je misschien dat ik ga zeggen: en toch werkt het. Het werkt voor geen meter. Elke halte is het weer paniek.
Waarom ik dan toch de metro nam? Om zo min mogelijk te hoeven oversteken.
In vergelijking met Shanghai is Rome tijdens de spits een stad van orde en regelmaat. Shanghai heeft stoplichten, zebrapaden en zelfs politieagenten, maar geen enkele regel geldt voor de scooter. De scooter rijdt, en blijft rijden, zowel over de weg als over de stoep. De scooter komt nooit alleen, of uit dezelfde richting. De scooter is overal en komt onverwacht, je hoort hem niet, hij is elektrisch, dat dan weer wel.

 

Je schijnt ook geweldig te kunnen shoppen in Shanghai. Ik kocht alleen een rugzak (voor een zacht prijsje op de markt). Ze zeggen dat hij nep is, maar dat klopt niet. 'Made in China' staat in het label.
Wordt vervolgd…
 

---