Wat voor mij the Rangers zijn, zijn voor My Friend the Knicks. Dus zitten we de volgende avond op the West Balcony van de Madison Square Garden. We weten waar we bier kunnen halen en hoe lang de hotdogs zijn. We hoeven niet meer te zoeken naar de plee en vinden het normaal dat we door de ladies achter de bar met ‘honey’ worden aangesproken. Wij zijn incrowd. The Knicks verliezen.

Volgende ochtend sta ik in mijn runninggear in de subway op weg naar 57th street. Vaak heb ik in een stad een bepaald liedje in mijn hoofd. Het gaat vanzelf. In Berlijn altijd Over de muur  van het Klein Orkest. In Londen Bløf, met Liefs uit Londen. Hier in NYC heb ik er meerdere. Gisteren in The MSG bijvoorbeeld Empire state of mind van Jay-Z, en nu een  nummer van Chicago over de New York subway.  (Ik kies die liedjes niet, mensen. Het gaat onbewust.)
Neuriënd jog ik de twee blokken van 57th street naar Central Parc. Een wit Central Parc, want het sneeuwt. Wat een hoop lopers, het zal wel normaal zijn voor een zaterdagochtend. Maar vanwaar die rugnummers? Een wedstrijd! Kan ik nog meedoen?
Nee.
Tenminste niet legaal. Maar deze kans laat ik niet liggen. Ik voeg in, pak het tempo op, doe een rondje mee (km of tien), word aangemoedigd (‘you’re looking great’), en verlaat vijfhonderd meter voor de finish het parcours om nog een paar k’s in mijn eentje af te leggen. Ik zou geen plek kunnen bedenken waar ik liever zou lopen. Fijne gedachte.
‘s Avonds eten we in razend tempo bij de Koreaan, tafelen we na met koffie in een oesterbar, en drinken we bier en rum en cola op een kek feestje in een hotellobby.
Zondag vliegen we naar huis.
Twee dagen later krijg ik een sms’je van My Friend: Keihard BeastieBoys aan in de auto. Kreeg kippenvel bij “Well excuse me motherfuckers can I beg your pardon. I’m going to the Knicks up at Madison Square Garden”.
Hij heeft ook een liedje in zijn hoofd.
Wordt niet vervolgd…

---