Boek drie, 'Livestream', is het verhaal van een twintig uur durende zoektocht dwars door Manhattan. Laatst was ik met Martijn Van de Griendt in New York. Ook op Manhattan, ook twintig uur lang en ook op zoek: namelijk, naar materiaal voor de boektrailer. Het werd uitputtende, maar vooral inspirerende dag.

Wat schrijven betreft, ben ik niet snel tevreden. Elk woordje moet een functie hebben, elke zin moet raak zijn. Ik krijg hulp en feedback, maar uiteindelijk heb ik het allemaal zelf in de hand. En dat is prettig.

Als het gaat om een ander medium, zoals film of muziek, vind ik het juist gaaf om de controle los te laten en de creativiteit van een ander tot uiting te laten komen.
Martijn is fotograaf en filmmaker en daarom nam ik hem mee naar New York (en omdat we het goed met elkaar kunnen vinden). Hij had het manuscript van Livestream gelezen en we hadden flink gebrainstormd over wat we zouden kunnen gaan opnemen.
Ik had er veel vertrouwen in, want Martijn is goed, echt goed, en toch... was ik bang...

's Morgens om half acht zou ik hem ophalen. En 's middags om vier uur zouden we in NYC aankomen. Niks aan de hand, toch? Behalve dan dat het plaatselijke tijden zijn. De eerste de Nederlandse, de tweede de New Yorkse.
Oftewel, het zou een extreem lange dag worden. En we zouden niet vroeg kunnen stoppen, want ik moest de volgende dag alweer terugvliegen en we hadden beelden in het donker nodig en maar één avond tot onze beschikking en dus maar heel weinig tijd, en en en...

Ik weet hoe het is om doodvermoeid door een stad te dwalen, verdoofd vanwege de jetlag. Het licht is te fel, de geluiden te hard, je lichaam wil maar één ding: naar bed. En toch ga je nog niet slapen, omdat je weet dat je dan om twee uur 's nachts alweer wakker zult liggen. En dus houd je vol.
Inmiddels ben ik het gewend om vol te houden.
Maar wat zou Martijn doen? Zou hij eraan toegeven? Zou hij om zes uur ’s avonds (0.00 uur Nl-tijd) terug naar het hotel willen? Ik kon het me heel goed voorstellen. Want niet alleen zou het een lange dag worden, het zou ook bloedheet, benauwd en superdruk zijn op Manhattan.

Al na tien minuten haalde ik opgelucht adem. Martijn was niet te houden. Telkens zag hij weer iemand die hij moest filmen, een situatie die hij moest fotograferen. Ik herinner me een scene in Chinatown waarin hij mijn voeten rennend in beeld wilde hebben. De twee sprintende mannen – hij met camera, ik zonder – trokken veel bekijks. We hebben het meer dan tien keer overgedaan. Het was dik boven de dertig graden. En inmiddels tien uur ’s avonds. New Yorkse tijd.

Om middernacht kregen we honger. We doken een Chinees restaurantje in. Het was klein, benauwd en shabby. Onze glazen plakten aan het plastic tafelkleedje net als onze onderarmen. De bediening blafte ons toe en kwakte chagrijnig de bestelling op tafel.
We lachten. Want dat is het voordeel van een jetlag. Het kan je allemaal niet zo meer veel schelen. We aten onze dumplings die verrassend goed smaakten en Martijn maakte onderstaande foto. Daarna namen we de metro terug naar het hotel. Het was inmiddels zeven uur in de ochtend, Nederlandse tijd 

---