03.46 uur

Geluid. Irritant geluid. Irritant-storend geluid. Irritant-storend-wakkermakend geluid. Bekend geluid. Shit, mijn mobiel. Waar ligt dat ding? Naast mijn bed, natuurlijk. Waarom heb ik geen nachtkastje?

‘Ja, hallo. Met Bu…’

Te laat. Hoe laat is het eigenlijk? Ik kijk op het toestel: 03.46 uur. Kwart voor vier ’s nachts? Wie belt er nu GVD midden in de…

Mijn mobiel gaat weer over. ‘Hallo, met Buddy.’

‘Hallo Buddy, wir haben was zum fliegen für dich.’
Duits. Werk. Natürlich. Ik sta oproepbaar. Standby, vanaf drie uur ’s nachts. Heb dus mooi drie kwartier langer kunnen blijven liggen, wat een luxe.
Of ik wat heb om mee te schrijven, vraagt ze in het Duits. Voor het gevatte antwoord dat ik natúúrlijk wat te schrijven heb (ik ben schrijver, ik lig lepeltje-lepeltje met mijn Parker), is het wat aan de vroege kant.
Ze vertelt me dat ik om 05.25 uur in Düsseldorf word verwacht om heen en weer te vliegen naar Genève, vervolgens…
Ik onthoud dat ik om halfzes in Düsseldorf moet zijn, brabbel op mijn beste midden-in-de-nacht-Duits dass ich echt alles verstanden habe, en ga op de rand van mijn bed zitten. Als ik namelijk weer ga liggen om me nog even (heel even maar) om te draaien is het twee seconden later plotseling halfnegen. Ik spreek uit ervaring.
Maar ja, op de rand van je bed zitten gaat ook vervelen, bovendien heb ik niet heel veel tijd. Ik wrijf de slaap uit mijn ogen, duw me omhoog en sleep me richting douche.
Wordt vervolgd…
 

---