Het zit me niet lekker.
Zoals je als trouwe volger weet, probeer ik in dit blog een beeld te schetsen van het pilotenwerk. Het leek me wel aardig dit te doen aan de hand van een standby-dag, omdat zo’n dag van onregelmatigheden aan elkaar hangt (en jawel – geef het maar toe – tot nu toe is het hi-la-risch).
Wat zit me dan niet lekker?

Dit: inmiddels ben ik van baan veranderd (andere maatschappij, ander vliegtuig). Daardoor voelt het bloggen over deze standby-dag wel erg ‘live opgenomen’ zoals de Belgen zeggen. Achterhaald dus, en daarom… ga ik deze serie stoppen om te beginnen met een blog over Der Nieuwe Baan, maar niet zonder deze standby-dag in paar alinea’s af te raffelen. (It’s my blog, so I raffel if I want to.)
Hou je vast, daar gaan we:
Ik ben dus uit mijn REM-slaap getrokken, heb me op de Autobahn een weg door de Schnee gebaand, ben te laat op mijn werk aangekomen ‘entschuldigingung’, en in mijn kleine vliegtuig gestapt. Tot zover waren we gekomen.
Om de komende 26 blogs samen te vatten:
Een uurtje later geniet ik van de zonsopgang boven de Alpen (voor de oplettende meelezer, het eerste echt positieve moment van deze dag), bevecht de slaap met een slap bakkie Kaffee, land in Genève, ga een halfuur later weer airborn, krijg op de terugweg te horen dat ik na mijn geplande vlucht naar Turijn, ook nog naar München mag om daar te overnachten (zonder koffer – omdat ze je altijd kunnen verlengen, word je geacht voor één nacht spullen bij je te hebben. Maar ja, wie doet dat nou?). In München kom ik slecht in slaap, omdat…
Nou ja, je begrijpt de strekking. Naast alle fantastische aspecten van deze baan (en die zijn er zeker), wilde ik de mindere kanten niet onbelicht laten.
Ik besef dat ik door deze serie niet af te maken, een hoop vruchtbaar blogmateriaal in de prullenbak gooi. Tja ‘que sera, sera’, zoals de Duitsers zeggen. Of ‘kill your darlings’.
Bij deze.
Wordt opgevolgd…

---