Soms lees je een boek zo mooi dat je denkt: iedereen moet dit lezen. Heel soms lees je een boek zo mooi dat je denkt: IEDEREEN moet dit lezen. Werkelijk zelden lees je een boek zo mooi dat je denkt: IEDEREEN MOET DIT LEZEN.
The fault in our stars van John Green is zo’n boek. Vind ik.
 

John (we zijn collega’s, ik mag John zeggen) is een award-winning-best-selling-world-wide-acclaimed-young-adult-author. Voor hem hoef ik het dus niet te doen. Ik bedoel, ook zonder dit blog wordt hij wel gelezen. Maar ik móét het gewoon kwijt.
Een waarschuwing vooraf: The fault in our stars grijpt je bij je keel en laat je niet meer los. Zelfs niet nadat je het uit hebt. (Ik ben meteen begonnen met het een tweede keer te lezen. Ook dat helpt niet.) ‘Grijpt je bij je keel’ is trouwens niet goed uitgedrukt. Beter is: ‘raakt je in je onderbuik’. Precies op die plek waar je gevoel zit.
Je gaat dus voelen. Of je wilt of niet. En dan bedoel ik niet alleen dat je gaat meevoelen met ‘Hazel’ en ‘Augustus’ de hoofdpersonages uit het boek, maar je gaat jezelf voelen. Je leven. Je vrienden. Je lief. Je ouders.
Ik hoor je al zuchten. Maar nee, het is geen zwaar boek, het loopt niet over van dramatiek, het is niet zweverig. Integendeel, het is vooral heel erg grappig. En intelligent. En licht. En echt. En het gaat over twee jonge mensen met kanker.
The fault in our stars is een young adult book. Dat wil zeggen dat het boek is bedoeld voor jong volwassenen, en voor iedereen die dat ooit geweest is.

De kritiek van Times: 'Damn near genius'.

Lezen dus. NU.

---