Een Nieuwe Baan, deel 4. Het was gezellig druk in de metro.
Het heeft even geduurd, maar ik weet wat de nieuwe baan, de nieuwe baan maakt. Het is niet het (grote) vliegtuig, niet de nieuwe maatschappij, en niet mijn nieuwe standplaats. Het zijn de nieuwe bestemmingen. En dan vooral de bewoners van die nieuwe bestemmingen.
Een Nieuwe Baan, deel 3. Veranderingen
Jawohl! Het is zover. Na weken van studeren, examens, training en testen in de simulator, ga ik voor het eerst met ‘mijn nieuwe vliegtuig’ de lucht in. Spannend? Natte-koude-handen-spannend! En nein-auch-nach-sieben-Stunden-habe-ich-immer-noch-keine-Hunger-spannend! Maar ik bleek niet de enige te zijn die een heelheel heftige dag beleefde.
Een Nieuwe Baan, deel 2. Elk nadeel…
Zoals ik al eerder schreef, van alle nadelen die in mijn hoofd aan De Nieuwe Baan kleefden, bleven er maar een paar overeind staan toen ik er eens echtecht goed naar keek. Eén daarvan: mijn nieuwe werkplek. Frankfurt is een stukje verder van huis dan Düsseldorf.
Maar daar blijft het niet bij. Het wordt nog veel erger.
Bescheiden? Gatverdamme!
Eerst viel het me op, daarna dacht ik dat het zo hoorde, en nu begint het me te storen. Flink te storen. Want wat is dat toch met schrijvers? Waarom zo bescheiden? Omdat dat een goede eigenschap is? De Van Dale denkt daar anders over. Enkele synoniemen van het woord bescheiden: gering, klein, laag, nietig, nederig, onaanzienlijk, onbetekenend, onderdanig.
Een Nieuwe Baan. Wáárom?
Een aantal blogs geleden schreef ik dat ik waarschijnlijk van baan zou veranderen. Nu is het je misschien opgevallen dat ik – enkele spaarzame momenten van ongekende stoerheid daargelaten – nogal een Sitzpinkler (bange poeperd) ben. En dus vroeg ik me af waarom ik mijn vertrouwde leventje, in mijn vertrouwde vliegtuig(je), met mijn vertrouwde collega’s, binnen mijn vertrouwde Europa, zou moeten opgeven voor een nieuw leven, met nieuwe Menschen, in een nieuw vliegtuig, met nieuwe bestemmingen. Wárum?
The fault in our stars
Soms lees je een boek zo mooi dat je denkt: iedereen moet dit lezen. Heel soms lees je een boek zo mooi dat je denkt: IEDEREEN moet dit lezen. Werkelijk zelden lees je een boek zo mooi dat je denkt: IEDEREEN MOET DIT LEZEN.
The fault in our stars van John Green is zo’n boek. Vind ik.
Standby, deel 8
Het zit me niet lekker.
Zoals je als trouwe volger weet, probeer ik in dit blog een beeld te schetsen van het pilotenwerk. Het leek me wel aardig dit te doen aan de hand van een standby-dag, omdat zo’n dag van onregelmatigheden aan elkaar hangt (en jawel – geef het maar toe – tot nu toe is het hi-la-risch).
Wat zit me dan niet lekker?
NYC, the final part
Wat voor mij the Rangers zijn, zijn voor My Friend the Knicks. Dus zitten we de volgende avond op the West Balcony van de Madison Square Garden. We weten waar we bier kunnen halen en hoe lang de hotdogs zijn. We hoeven niet meer te zoeken naar de plee en vinden het normaal dat we door de ladies achter de bar met ‘honey’ worden aangesproken. Wij zijn incrowd. The Knicks verliezen.